اصفهان در ۳۲ درجه و ۳۸ دقیقه عرض شمالی و ۵۱ درجه و ۳۹ دقیقه طول شرقی در مرکز ایران با ارتفاع متوسط ۱۵۷۰ متر از سطح دریا در ساحل زاینده رود قرار گرفته است . اصفهان یا سپاهان در عهد پادشاهان هخامنشی اقامتگاه سلاطین این سلسله بوده است . در حالی که تمامی شواهد و قراین بر آن دلالت دارد که اصفهان در دوره های هخامنشی ، سلوکی ، اشکانی و ساسانی ، آباد و پر رونق بوده است . آثار پراکنده و با عظمتی که در اطراف اصفهان از دوره سلجوقیان – غالبا از دوره ملکشاه – برجای مانده است به خوبی نشان می دهد که افزون بر ثروت و مکنت و آبادی و عمرانی که اصفهان را در این دوره به منتهای عظمت و وسعت خود رساند ، اطراف اصفهان نیز تا کیلومترها فاصله از این موهبت برخوردار بود . هریک از این آثار مانند مسجد جامع اردستان(۵۵۳ هجری قمری =۱۱۵۸ میلادی )مناره و مسجد پامنار(۴۶۱ هجری قمری =۱۰۶۸ میلادی) مسجد و مناره برسیان(۴۹۲ هجری قمری = ۱۰۹۹ میلادی ) مسجد و مناره گار ( ۵۱۵ هجری قمری = ۱۱۲۱ میلادی ) منارو مسجد سین ۵۲۶ هجری قمری = ۱۱۳۲ میلادی) منار و مسجد گز (دوره سلجوقی )و منار دهکده رهروان (دوره سلجوقی ) به عنوان زیباترین بناهای اسلامی و شاهکار مکتب معماری اصفهان ، عمق اندیشه ، توان طراحی و درجه متعالی علوم و فنون بنایی را دراین دوره نشان می دهد و بی جهت نیست که تا قرنها بعد در سایر نقاط ایران مورد تقلید قرار گرفته است .